Władysław Kornicki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Kornicki
pułkownik saperów pułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia

13 maja 1878
Łopianka

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1899–1928

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

5 batalion pionierów
11 batalion pionierów
1 batalion saperów
3 batalion saperów
6 pułk saperów
V Batalion Saperów
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VI
Politechnika Lwowska
Wyższa Szkoła Artylerii

Stanowiska

dowódca kompanii
dowódca batalionu saperów
dowódca pułku saperów
dowódca Grupy Inżynierii nr 5
Szef Inżynierii i Saperów DOK nr VI i X
Wykładowca
dyrektor nauk, Główna Szkoła Artylerii i Saperów w Warszawie
Szef Szefostwa Wojsk Technicznych
Szef Saperów DOK VI

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 Krzyż Żelazny (1813) II Klasy

Władysław Kornicki[1] (ur. 13 maja 1878 w Łopiance, zm. w 1940 w ZSRR) – pułkownik saperów Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Władysław Kornicki urodził się 13 maja 1878 w Łopiance jako syn Władysława i Heleny z domu Porębowicz[2]. Po ukończeniu 7-letniej Wojskowej Szkoły Realnej w Wiedniu w 1896, tamże kontynuował naukę w Technicznej Akademii Wojskowej, którą ukończył w 1899. W latach 1899–1909 służył w batalionie pionierów nr 5 w Krems na stanowisku młodszego oficera kompanii i adiutanta batalionu (1909–1910)[3]. W okresie 1907–1908 ukończył kurs inżynierii we Lwowie. W 1911 został przeniesiony do batalionu pionierów nr 11 w Przemyślu na stanowisko komendanta kompanii, a w następnym roku do batalionu saperów nr 3 w Gorycji na takie samo stanowisko.

Podczas I wojny światowej był na froncie komendantem kompanii w sb. 3, a następnie batalionie saperów nr 28[4]. W 1915 został ranny. Do 1918 dowodził batalionem zapasowym w Osijeku.

Z dniem 1 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora[5] i wyznaczony na dowódcę V batalionu saperów w Krakowie. W 1919 był polowym szefem Inżynierii i Saperów przy dowództwie Frontu Galicyjskiego i szefem Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Generalnego „Lwów”, a w roku następnym dowódcą Grupy Inżynierii Nr 5.

W 1921 powrócił na stanowisko szefa Inżynierii i Saperów DOGen. „Lwów”, a następnie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Od 1 czerwca 1921 pozostawał w ewidencji 6 pułku saperów[6][7]. W 1922 został czasowo odkomenderowany na Politechnikę Lwowską w charakterze wykładowcy z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku, a także skierowany na stanowisko dyrektora nauk organizowanego Wydziału Inżynierii w Głównej Szkole Artylerii i Inżynierii w Warszawie. W latach 1923–1926 był szefem Inżynierii i Saperów w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. W maju 1926 został przeniesiony do kadry korpusu oficerów inżynierii i saperów, i przydzielony na stanowisko pełniącego obowiązki szefa Wojsk Technicznych Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[8]. Wkrótce został zatwierdzony na tym stanowisku. W ostatnim roku swej służby wojskowej był szefem saperów w DOK VI.

Z dniem 31 maja 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[9]. Mieszkał we Lwowie[10]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w „dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI”[11]. W udzielonej opinii stwierdzono[12]:

Bardzo dobry fachowiec, oficer zdolny, pracowity, gruntownie wyszkolony, posiadający duże doświadczenie polowe, sumienny, nadaje się na każde samodzielne stanowisko, odznacza się wysokim uświadomieniem narodowym.

W maju 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD na terytorium ówczesnej Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Jego nazwisko figuruje na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej pod pozycją 1452 (lista dyspozycyjna nr 055/5)[13]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

W 1906 poślubił Włoszkę Amelię Roth, z którą miał trzech synów, w tym Ryszarda Kornickiego, żołnierza WiN, dziadka Zbigniewa Ziobry[14].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • podporucznik – 1 września 1899[15]
  • porucznik – 1 listopada 1904
  • kapitan – 1 maja 1913
  • major – 1918
  • podpułkownik – 11 czerwca 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w „Inżynierii Saperach, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej”[16]
  • pułkownik – 3 maja 1922 weryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów inżynierii i saperów[17].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

polskie[edytuj | edytuj kod]

austro-węgierskie[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji wojskowych c. k. armii był określany w języku niemieckim jako „Ladislaus Kornicki”.
  2. ↑ Marek Minakowski: Wielka Genealogia Minakowskiego. [dostęp 2018-11-17].
  3. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1900 ↓, s. 903.
  4. ↑ a b c d e f g Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 1438.
  5. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 9 z 28 stycznia 1919 roku, poz. 329.
  6. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 342, 702.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 47 z 25 listopada 1922
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 8 maja 1926 roku, s. 155.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 22.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 884.
  11. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 349, 973.
  12. ↑ Zdzisław Barszczewski: Sylwetki saperów. s. 86.
  13. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 43. [dostęp 2014-10-27].
  14. ↑ Zerminator. wprost.pl, 11 czerwca 2004. [dostęp 2013-03-05].
  15. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1900 ↓, s. 299.
  16. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, poz. 656.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 827.
  18. ↑ Rozporządzenie Kierownika M.S.Wojsk. L. 8449 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 252)
  19. ↑ Odznaczenia. „Nowa Reforma”. Nr 481, s. 2, 17 października 1917. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Kornicki&oldid=71888982”